Zondag lag ik nog op de wei, onbezorgd, ontspannen.
Gisteren ruilde ik het ‘glamoureuze‘ weileven in voor mijn dagelijkse routine in het kwadraat…
Ik ging werken, ging winkelen, kookte eten voor twee dagen en ging naar het wassalon. Om half tien plofte ik uitgeput in de zetel.
En nu heb ik dus absoluut geen inspiratie om te schrijven, een zeldzame gebeurtenis. Normaal vloeien de woorden zonder moeite uit m’n vingers, maar vandaag is het zwoegen. Iedere woord, iedere woordgroep wordt weloverwogen neergetypt, de radars in mijn hersenen piepen en kraken. Woorden komen niet zomaar, ik moet diep graven om niet steeds met dezelfde tien termen op te draven.
Ik geeuw, mijn ogen pikken. Mijn hersenen draaien op volle toeren en toch komt er amper iets uit. Ze lijken wel in overdrive te zitten. Kunnen hersenen overhit geraken en dan gewoon stoppen met werken?
Zondag danste en zong ik alles uit m’n lijf.
Vandaag lijk ik een zombie, een schim van m’n normale zelf. De vermoeidheid heeft me pakken en sijpelt langzaam heel m’n hersenen door.
Tasje koffie proberen?
Simply Me 
Misschien beter een thermos koffie … Ik ken het. Vorige week was ook zo bij mij, net uit vakantie en het gevoel dat ik geen vakantie gehad heb.
Veel sterkte om de dag(en) door te komen in ieder geval!
Dat doet me eraan denken dat ik ook eens dringend naar de keuken moet voor een bakje troost :-).
Hopelijk ben je ondertussen al wat terug je normale jij!
of laat de hersenen even volop van de vakantie genieten!
Het after-Werchter gevoel, het after-Werchter dipje… Niet langer leven van optreden tot optreden, niet langer omringd door tienduizenden gelijkgezinden… Het is even wennen!
Op naar editie 2009 😉