Kwestie van uitersten

Zondag lag ik nog op de wei, onbezorgd, ontspannen.
Gisteren ruilde ik het ‘glamoureuze‘ weileven in voor mijn dagelijkse routine in het kwadraat…

Ik ging werken, ging winkelen, kookte eten voor twee dagen en ging naar het wassalon. Om half tien plofte ik uitgeput in de zetel.

En nu heb ik dus absoluut geen inspiratie om te schrijven, een zeldzame gebeurtenis. Normaal vloeien de woorden zonder moeite uit m’n vingers, maar vandaag is het zwoegen. Iedere woord, iedere woordgroep wordt weloverwogen neergetypt, de radars in mijn hersenen piepen en kraken. Woorden komen niet zomaar, ik moet diep graven om niet steeds met dezelfde tien termen op te draven.

Ik geeuw, mijn ogen pikken. Mijn hersenen draaien op volle toeren en toch komt er amper iets uit. Ze lijken wel in overdrive te zitten. Kunnen hersenen overhit geraken en dan gewoon stoppen met werken?

Zondag danste en zong ik alles uit m’n lijf.
Vandaag lijk ik een zombie, een schim van m’n normale zelf. De vermoeidheid heeft me pakken en sijpelt langzaam heel m’n hersenen door.

Tasje koffie proberen?

Werchter: twéé

Wat ik op het podium zag (en hoorde): (de hoogtepunten)

• Lenny Kravitz, schoon om naar te kijken, schoon om naar te luisteren. De nummers van zijn nieuwe album gingen moeiteloos over in zijn grootste hits. We waren nog superfit en gaven dan ook het beste van onszelf
• Duffy was Duffy en ik hoor haar graag bezig. Vriend en vriend zus vonden die ‘wijvenmuziek’ maar niks. Zus, mama en ik swingden dat het een lieve lust was.
• Zita Swoon staat altijd garant voor een superfantastisch feestje en ook deze keer zetten ze de marquee weer op z’n kop. We dansten en zongen en krijsten enthousiast mee met de rest van de tent.
• Moby zette de wei in vuur en vlam. Hij kwam, zag en overwon. We persten de laatste beetjes energie uit ons lijf en dansten de nacht in.
• Kings of Leon, pure onversneden rock. Ik hou enorm van zijn stem.
• Anouk deed wat ze moest doen: ze rockte, trok het publiek met zich mee en veroverde, dankzij haar schattige nageslacht, het hart van een hoop vrouwen :-).
• Ook Kaiserchiefs stonden er. Weeral. Het was pakken beter dan twee jaar geleden, misschien iets minder dan vorig jaar, maar we brulden uit volle borst de teksten mee en de wei veranderde in een deinende massa vol zingende en dansende luitjes.

Wat ik niet zag op het podium, maar wel had willen zien:

• 2manydj’s moesten we spijtig genoeg aan ons voorbij laten gaan… vrijdag was nog werkendag!
• Roisin Murphy: haar optreden ging aan ons voorbij omdat we naar Radiohead gingen kijken… en spijtig genoeg was het niet wat ik ervan verwacht had. Niet slecht, maar het had pakken beter gekund.
• dEUS: Liefste meneer De Schuur, kan je aub volgende keer dEUS programmeren op een schappelijker uur? Sinds wanneer duurt het festival trouwens tot half twee op zondag??? Waar is de tijd dat het er om twaalf uur opzat en de werkende mens (wij dus) het geluk had om nog tot het laatste optreden te kunnen blijven EN de volgende dag fatsoenlijk op het werk te geraken?

Wat ik zag op de wei (en waarvan ik sommige dingen het liefst wil vergeten):

• Meisje en jongen aan de marquee op vrijdagmiddag: jullie hadden een bandje van de camping en dus waarschijnlijk ook een tent. Waarom moeten jullie elkaar dan zitten bevredigen op de wei? Het proberen te verstoppen met een trui is één ding, maar dan moet je wel zorgen dat de trui ALLES bedekt, en niet alleen de kant die je zelf kan zien. En als je trouwens die trui nodig hebt, om elkaar eens goed binnen te draaien, wil dat waarschijnlijk zeggen dat jullie dringen eens aan jullie kustechnieken moeten werken. Je tong hoeft niet het gezicht van de andere af te lekken.
• Twee mannen van de Crew die, aan de ingang van de toiletten, een plassende festivalganger opheffen en richting toiletten duwen. Hij bleef plassen en had een klein piemeltje. Les: als je de moeite doet om tot aan de toiletten te wandelen, ga er dan ook binnen om je behoefte te doen.
• Nieuwe sport: bekertjes rapen op ALLE mogelijke plaatsen. De grond van de toiletten echter, dat gaat erover.
• Mannen die in plasbakken staan te plassen die al aan het overlopen zijn. Waarom????
• De T-shirtkleedjes zijn inderdaad in de mode, maar dat betekent niet dat je gewoon eender welke T-shirt kan aandoen, er een ceintuur insteken en het een kleedje noemen. Dan loop je dus vier dagen met je gat bloot.

Maar het was weer fantastisch. Met een weemoedig gevoel liep ik gisteren van de wei naar de auto. Je kijkt er altijd zo hard naar uit, en op één, twee, drie, vier is het voorbij…
Volgend jaar zijn we er weer!

Werchter 2008: één

En toen parkeerden we eindelijk onze auto op de heilige Werchtergrond.

Ik slaakte een vreugdekreet en huppelde rondom Vriend.

Langs de grote brug, voorbij de afspanning, door de straat voor de wei. De massa aan de inkom was niet zo groot als verwacht: de grootste drukte was al gepasseerd.

‘Heeft u flessen bij mevrouw?’ vroeg de meneer van security. ‘Nee,’ antwoordde ik, ‘alleen regenjassen, truien en portefeuilles.’ En ik mocht zo doorlopen.

Dan nog aanschuiven voor de ticketcontrole. Zwijgzaam tikte Vriend op m’n schouder en wees hij naar de hemel. En ik zag dingen die ik liever niet zie.

Er stak een windje op…

Ik gaf m’n ticket af, kreeg een bandje rond m’n arm. Met een glimlach op m’n gezicht huppelde ik weer naar vriend.

Vier stappen… VIER STAPPEN: zolang duurde het voor het in regenen uitbarste.

Typisch….

btw… wel al enorm genoten van de rockers op het podium. Lenny Kravitz en REM legde de lat hoog voor de rest van het weekend!

(en de foto werd gepubliceerd om het nog wat verder bij de muziek te houden EN omdat het oog ook iets wil)

Dertien was ik. Dertien.

Toen mocht ik, ter ere van mijn goed rapport, voor het eerst met mijn ouders naar Werchter.

PJ Harvey kronkelde over het podium in een roze catsuit, The Cure betoverde de wei en REM rockte alsof het het einde van de wereld was.

Ik stond erbij, keek ernaar en werd bevangen. Sindsdien is de wei van Werchter synoniem geworden voor het begin van de zomer. Sindsdien miste ik, op één jaar na, geen enkele Rock Werchter.

Ik zag er mijn grootste idolen passeren, ik leerde er een pak nieuwe groepen kennen. Ik stond al aan de linkerzijde van de wei, de rechterzijde, vooraan, achteraan, aan het zijpodium. Ik lag al nuchter en minder nuchter in het gras/de modder.

Ik reed al over en weer naar huis, ik ging al kamperen.

Kortom, net zoals Nina ben ik helemaal bevangen door de magie van Werchter.

• Het eerste moment dat je donderdag de wei oploopt: nog maagdelijk, rustig, met groen gras (in de loop van het weekend kan het gras verschillende kleurschakeringen aannemen: van groen, tot grijs, en bruin)
• De spanning tijdens het aftellen naar je favoriete groep
• Onbeschaamd onnozel doen tijdens optredens van minder favoriete groepen
• Leven op Vietnamese loempia’s en cola light (of die frietjes van dat ene kraam dat links vooraan bij het podium staat)
• Een weekend op de grond kunnen liggen zonder merkwaardige blikken te oogsten
• Een stuk plastiek wordt je beste vriend
• Zingen tot je er schor van bent en dan nog blijven zingen
• En de volgende dag nog eens…

Weekend met een grote W

Zucht… de voorbije drie dagen leefde ik in een roes. Ik beleefde het weekend der weekends, een weekend zoals een weekend in de zomer altijd hoort te zijn.

Zaterdag bleek de garageverkoop niet echt een groot succes: vier man (en een paardenkop) kwamen langs. Ik bracht mijn namiddag dan maar door met een hoop magazines in de stralende zon. Met een roos kleurtje als gevolg. ’s Avonds cruisden we richting Hometown voor een bezoekje aan Nichtje en haar vriend, samen met zus en andere nicht en hun mannen. We barbequeden tot in de late uurtjes.

Zondag raceten Sara en Vriend weer richting de Kempen, het hittecentrum van het voorbije weekend. En wat doe je in zo’n hitte?
Bij mijn ouders werden we opgewacht door een totaal ontspannen mama en papa, een hoop zonnenstoelen en een zwembad met de perfecte temperatuur. We aten fruit en koffiekoeken als brunch, met z’n allen onder een parasol naast het zwembad. We lagen languit te bakken in de zon en speelden onnozele spelletje in het zwembad. In de loop van de namiddag doken we de keuken in en prepareerden we een bbq om U tegen te zeggen, die we dan oppeuzelden met zicht op het zwembad. En uiteraard werd de maaltijd gevolgd door nog meer zwemmen en zonnen en onnozele waterspelletjes. ZALIG

Maar om het nog wat decadenter te maken, alsof één namiddag aan het zwembad niet genoeg was, trokken we ’s avonds nog verder naar vriendjes G en T. Ze kochten recentelijk hun huurhuis over en zijn nu de trotse eigenaars van een huis (dat ze helemaal gaan verbouwen) en een prachtige tuin met een opzetzwembad. In die tuin staat sinds kort ook een stacaravan: hun woonplaats voor tijdens de verbouwingen. Vriend en ik gingen dus kijken naar hun nieuwe woonst. We maakten van de gelegenheid ineens gebruik om ons buitenverblijf, de spiksplinternieuwe tent, eens op te zetten. En toen die tent rechtstond, was het zo’n zonde om ze af te breken, dat we ineens ook maar zijn blijven slapen: Vriend en ik voor de eerste keer in onze nieuwe tent, G en T voor het eerst in hun stacaravan, in hun eigen tuin.

De volgende dag trokken de mannen op werkuitstap de bossen in, wij gaven ze koekjes en drank mee, ’s middags wachtten we hen op met spek en eieren. Maar eigenlijk brachten T en ik de dag hoofdzakelijk liggend door. Liggend op een groot deken op het gras, en spartelend in het zwembad dat eerst ietwat te fris leek (23°), maar na een uurtje bakken in de zon de perfecte afkoeling bleek.
We sloten de dag af, ’s avonds met onze mannen, die nog wat in het water kronkelden, aan de tuintafel met een Dürum of kebab. Want koken na zo’n dag, dat was geen optie.

Weekend met een grote W. Eigenlijk was het gewoon een vakantie. Het waren drie perfecte dagen om af te kicken van de werkweek, drie zalige dagen om een nieuwe werkweek door te komen.

Dat Er Zo Nog Mogen Volgen.

PS. Mijn papa had zondag ook weer een echte Papa-aankondiging. Deze aankondiging ging als volgt: “Oh ja, btw, ik heb voor jullie kaarten besteld voor Werchter. Jullie hoeven er niet voor te betalen. Jullie kunnen hier blijven slapen en ik zorg voor een parkeerkaart voor de persparking, zodat jullie niet zo ver hoeven te stappen iedere dag. Laat maar weten of jullie gaan of niet!” Met andere woorden, Vriend en ik gaan toch naar Werchter. We gaan wel geen verlof nemen en dus donderdag en vrijdag enkel ’s avonds gaan, we gaan niet kamperen, maar we gaan dus wel.
JEUJ. LEVE VADER!